Elke dag nieuwe uitdagingen

Gisteren haalde ik aan, dat het niet altijd wil vlotten met het werk op de OK en de verpleegafdelingen. Daardoor doe je op een dag soms minder dan je eigenlijk had willen doen. Vandaag was gelukkig weer een dag, waarop ik tevreden terug kan kijken. Behalve het reguliere werk, waaronder een schildklieroperatie, hebben Henrike en ik ook enkele ingrepen gedaan die ik niet had verwacht hier te zullen doen. Sinds enkele dagen ligt op de afdeling een jongeman met een bovenbeensfractuur opgenomen. Gisteren hebben Henrike en ik  in de opslagruimte van de OK alle benodigde onderdelen voor een operatieset bij elkaar gezocht om vandaag een inwendige fixatie met een plaatosteosynthese te kunnen verrichten. Gelukkig vonden we in de allerlaatste set, die we openmaakten, nog een schroevendraaier om de schroeven te kunnen inbrengen, anders had de operatie niet kunnen doorgaan. Bij onze zoektocht door alle sets, dozen, pakketten, vielen  we van de ene verbazing in de andere:  zoveel aan operatiemateriaal lag her en der verspreid, maar zonder enige samenhang van de onderdelen. Met andere woorden: er was wel een hoop (meestal restanten, verstuurd vanuit Europese ziekenhuizen), maar meestal verre van compleet om bruikbaar te zijn en zonder enig systeem opgeborgen en bij elkaar verpakt. Hoe het ook zij, vandaag konden we een fraaie osteosynthese verrichten van de bovenbeensfractuur dankzij het feit dat we alles hadden wat minimaal nodig was voor een dergelijke ingreep.

De andere (voor een algemeen chirurg zoals ik ben) niet-reguliere ingreep betrof het verwijderen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap bij een jonge vrouw, waarbij (zoals dat vaak gebeurt) een bloeding was opgetreden. Voor insiders: de hele ingreep vond plaats met behulp van Ketamine als anestheticum, hetgeen een buikoperatie niet gemakkelijker maakt, maar klaarblijkelijk toch goed te doen is. Ook hierbij nóg een bijzondere ervaring: de patiënte kreeg, naar de gewoonte van het ziekenhuis, het bloed dat uit de buikholte werd verwijderd terug via een infuus, nadat het opgeschepte bloed via een gaasje als filter in een fles werd gegoten en gemengd met citraat ter voorkoming van stolling. Waaruit maar weer blijkt dat het ook eenvoudiger kan dan met een dure cell-saver…

De dagen zijn gevuld, hoewel de toestroom van patiënten minder groot lijkt dan voorheen. Ik schreef dit al in een eerdere blog, mensen kunnen het moeilijker betalen om te worden geopereerd. Om de drempel voor de toegang tot de zorg voor de mensen minder hoog te maken hebben Niek en Laura namens de stichting Vrienden van Sengerema Hospital het mogelijk gemaakt dat patiënten die door ons deze week worden geopereerd, een financiële bijdrage ontvangen van de stichting.

Hoe schrijnend het gebrek aan geld en middelen kan zijn, werd gisteren weer eens geïllustreerd bij een patiënte van mij, die vorige week een buikoperatie had ondergaan. Elke dag ging ik bij de visite bij haar langs en vroeg of zij al had gedronken en gegeten. Elke dag antwoordde zij dan weer dat zij alleen een beetje water had gedronken, maar nog niet had gegeten. Toen zij gisteren wederom dit antwoord gaf en ik nogmaals benadrukte, dat het toch echt belangrijk was dat zij ook rijst, bananen, vis en dergelijke ging eten, riep ik de hulp van Niek, die het Swahili veel beter beheerst dan ik, maar eens in. Na een gesprekje met patiënte wist hij mij te vertellen, dat zij niet at, omdat zij geen geld had om eten te kopen noch familieleden die haar eten zouden kunnen/willen brengen (!). Oeps,.., daar had ik natuurlijk geen rekening mee gehouden. Eten krijgen in een ziekenhuis hier is zeker geen vanzelfsprekendheid, zeker als je geen geld hebt en/of familie om voor je te zorgen. Vandaag hebben we René gevraagd om haar eten van ons te brengen, zodat zij toch wat kan aansterken na haar operatie.

En zo leer ik elke dag weer bij: af en toe wordt je, ook door je Westerse referentiekader, op het verkeerde been gezet. Een inschattingsfout is dan ook snel gemaakt, ook dit hoort bij tropengeneeskunde.

En met deze constatering beëindig ik de blog van vandaag  en geef ik het woord aan Henrike.

Tot blogs!

Henrike’s blog

Hallo iedereen,

Ook deze tweede week zie ik allerlei patiënten voorbij komen:

-   De motorrijder met z’n gebroken bovenbeen, waar we een plaat met schroeven op hebben gezet (het was wel even een uurtje zoeken voordat we de juiste maat schroevendraaier hadden gevonden)

-   Een vrouw met prachtig ingevlochten haren (heeft twee dagen geduurd voordat alle vlechtjes erin zaten, vertelde ze) waarvan een deel schildklier hebben verwijderd

-   Het kleine huilende jongetje met twee klompvoetjes (gelukkig werd hij stil in de armen van lieve OK assistente Jamila en een meegebrachte ballon van mij)

-   De o zo zielige jonge vrouw van 24 jaar met een baby van een paar weken, verlaten door haar man. Ze heeft ernstige brandwonden in haar hals/bovenlichaam en linkerarm met flinke vergroeiingen waardoor haar mond niet meer dicht en haar hoofd niet meer omhoog. Daar wordt ik echt stil van. Ook al kunnen we maar een klein deel doen, gelukkig kan ze haar mond dicht doen na de OK en haar hoofd iets meer omhoog.

-   Het meisje van 13 met een prachtige glimmende roze jurk. Maar onder de rok zie je een onderbeen dat bijna 90 graden op het bovenbeen staat. Niet te geloven gewoon. Toen ik haar voor het eerst zag (vorige week maandag, onze eerste dag, stonden de tranen in mijn ogen). Na de OK is haar been weliswaar een stukje verkort maar het staat recht!! Door de meegebrachte zaag, boor en steriele K pen duurt de OK maar een uurtje, daar heeft zij 13 jaar op moeten wachten !!!

-   Een magere zieke vrouw met een dikke bolle buik, waarvan de darm in zichzelf is geschoven en vast zit. Een deel konden we er weer uit krijgen, maar een deel darm moesten we toch verwijderen.

-   Het kleine jongetje met een liesbreuk, die daktari Toni geopereerd heeft met een schaar bijna net zo groot als het jongetje zelf.

-   De  vrouw met een schildklier zo groot als een sinaasappel. Zelfs met mijn paar woorden Swahili heb ik kunnen “kletsen “ met haar dochter en kleinzoon genaamd Gerard. (maar dan met een soort Frans accent )

Zo kan ik nog wel even doorgaan,

Maar ik hoop dat we in deze korte tijd wat voor deze mensen hebben kunnen betekenen.Voor sommigen is het lichamelijk beter maken, voor anderen hun leven / levensomstandigheden (ten gevolge van de OK) beter maken!