Kwa herini! - Tot ziens!

Twee weken zijn, zeker achteraf bezien, zo voorbij. Juist wanneer je vertrouwd begint te raken in het ziekenhuis en in het huis, je het personeel begint te kennen en zij jou ook en je je steeds beter kunt redden in het Swahili, wordt het alweer tijd om van iedereen afscheid te nemen.

Maar eerst hadden we toch weer een gevuld dagprogramma. Opvallend veel ingrepen vandaag moesten worden verricht vanwege verwaarloosde infectieuze aandoeningen: een vrouw met een infectie van haar arm, waarbij een  deel van de huid inmiddels afgestorven was met daaronder een groot abces; een man met een geïnfecteerde voetzool, ook al langer bestaand; een beklemde liesbreuk van twee weken oud, waarin een geperforeerde darm. Maar meest indrukwekkend was de voet van een jongen, waarin een al lang bestaande infectie, waarbij een groot deel van de huid was verdwenen, onderliggende botten en pezen zichtbaar lagen en evident niet meer vitaal waren. Erik en ik hebben, mede omdat de vader van de jongen niet wilde dat er een onderbeensamputatie zou plaatsvinden, de voorvoet geamputeerd in de hoop dat dit uiteindelijk zal volstaan. Daarmee zou in elk geval de standfunctie van het been behouden blijven.

Na een laatste ronde langs de patiënten vanmiddag hebben we dan ons werk hier voltooid. Al met al kunnen we terugzien op twee vruchtbare  weken, bijzondere kennismakingen en boeiende ervaringen. Morgenvroeg  vertrekken we naar Mwanza, waar we op het vliegtuig stappen naar Nairobi en van daar naar Schiphol. Ik begreep dat de weersverwachting in Nederland niet geweldig is: regenachtig en lage temperaturen. Dat zal wel even wennen zijn in vergelijking met het klimaat hier. Al zitten we hier in het zgn. grote regenseizoen, de temperatuur is fantastisch en regen hebben we weinig gehad. Een regenbui is hier bovendien aangenaam verfrissend.

Vanavond  drinken we een laatste biertje bij de Tumaini-bar tegenover het ziekenhuis en proosten we op een behouden thuisreis. Daarmee eindigt dan ook deze weblog. Ik wil iedereen bedanken die de blog heeft gevolgd en speciaal degenen die hebben gereageerd op mijn dagelijkse berichten. De reacties hebben we allemaal dagelijks bijgehouden en met elkaar gedeeld. Vanwege de matige tot slechte verbinding met name overdag en in de avonduren is het mij dit keer niet gelukt om  veel foto’s bij te voegen, jullie moesten het dus vooral doen met de teksten. Gelukkig was René in de gelegenheid om de tijd te nemen bij zijn weblog illustraties mee te sturen, daarmee heeft hij een goed beeld kunnen schetsen van onze belevenissen. René, dank daarvoor! Jij bent een prima reispartner en verslaggever van onze gezamenlijke ervaringen.

Aan iedereen de hartelijke groeten en tot spoedig ziens!

Alhamisi – Donderdag

Het einde van ons verblijf in Tanzania nadert alweer snel. De dag begon vandaag met een uitstapje naar één van de scholen. De aanleiding hiervan was het project van Henrike en Nicole, die door middel van sponsoracties geld hebben ingezameld voor de schoolkinderen. Vanochtend werd het geld officieel overhandigd aan de penningmeester van de school in bijzijn van een aantal schoolkinderen. Dit geld is bedoeld voor schoolkleding en schriften. Verder werd er ook speelgoed en een groot aantal tandenborstels uitgedeeld. Het werd een prachtige ontmoeting met een aantal ontwapenende kinderen, die het prima vonden dat wij hun dagelijkse routine in de klas kwamen “verstoren”. René en ik hebben daarbij ook een aantal mooie foto’s van de kinderen gemaakt (zie ook de blog van René). Veel scholieren verdrongen zich voor onze camera’s om in uiteenlopende poses op de foto gezet te worden.

Verder hadden we vandaag een goed gevuld en gevarieerd operatieprogramma. Een man die door de lokale “wonder”dokter aan zijn aambeien was “geholpen”, had daar een zeer vernauwde anus aan overgehouden die nauwelijks nog een opening bevatte. Door middel van een zogenaamde verwijdingsplastiek hebben we de normale anatomie toch weer enigszins kunnen herstellen. Ook heb ik een albino opnieuw behandeld voor een steeds terugkerende kwaadaardigheid van de huid (de vorige keer, anderhalf jaar geleden, heb ik ook al eens een dergelijke operatie bij hem gedaan). Vanwege het gebrek aan pigment en door de blootstelling aan zonlicht, hebben albino’s grote kans op het krijgen van huidkanker. Toch is dat niet hun enige bedreiging. Er heerst een bijgeloof dat albino’s onheil brengen. Ook wordt er wel gedacht dat het doden en zelfs het eten van lichaamsdelen van albino’s je bijzondere krachten verschaft. Om deze redenen zijn albino’s hun leven soms niet zeker en leven zij vaak een afgezonderd bestaan, buitengesloten van de gemeenschap.

Omdat we op twee operatiekamers tegelijk konden werken, waren we toch op tijd klaar. Hierdoor hadden Henrike, Nicole, Laura en ik nog tijd om even naar Sengerema te gaan en de markt te bezoeken. Gewapend met een aantal Tanzaniaanse kleden, kitenges en kanga’s, voor de dames en de thuisblijvers keerden we weer voldaan terug naar huis. Voor mij was de markt weer een goede gelegenheid om mijn Swahili te oefenen, terwijl we probeerden af te dingen op de spullen die we kochten.

De afgelopen dagen kreeg ik een aantal reacties naar aanleiding van mijn weblogs, waarin mij en de anderen op het hart gedrukt werd toch vooral naar de dingen te kijken die we wél kunnen doen en positief te blijven. Begrijp me goed, we hebben met z’n allen hier weer een hele goede tijd en we hebben een aantal mooie operaties kunnen verrichten, waarmee we (hoop ik) voor een aantal mensen de kans op een beter bestaan hebben vergroot. Aan de andere kant ben ik mij, net zoals de vorige keer toen ik kennis mocht maken met het leven in Tanzania, er terdege van bewust dat deze vorm van hulpverlening zeer beperkt is. Ook de omstandigheden waarin je functioneel bent, laten aan alle kanten te wensen over, dat weet iedereen die ooit de kans heeft gehad hier te mogen werken. Met mijn blogs heb ik een beeld proberen te geven van de beperkingen in een werk- en leefomgeving als deze, maar ook van de kansen die hier liggen om met de beschikbare middelen effectief te kunnen zijn en de zorg een stukje vooruit te helpen. Mensen als Laura en Niek zijn daar een fantastisch voorbeeld van. Met behulp van het geld van hun stichting, dat zij bijeengebracht hebben met sponsoracties, zetten zij projecten binnen het ziekenhuis op. Ook in de afgelopen twee weken deelden zij met ons hun verfrissende ideeën en plannen voor verbeteringen, onder andere voor de watervoorziening en voor hygiëne-bevorderende maatregelen.  Al met al kun je met al deze ervaringen en verhalen alleen maar met een positief gevoel  terugkijken op deze twee weken.

Nog een laatste dag werken en dan zit het er weer op. Morgen is het een nationale feestdag, waarop de  vereniging van Tanganyika en Zanzibar tot de staat Tanzania wordt gevierd. Desalniettemin zal de operatiekamer voor  ons blijven draaien, dus we kunnen gelukkig op onze laatste dag nog een aantal ingrepen verrichten.

Hopelijk kan ik deze blog nog wel op tijd plaatsen, de internetverbinding is op dit dramatisch slecht (reden waarom jullie gisteren de blogs van René en mij moesten missen).

Jioni njema, hopelijk tot morgen!

Henrike´s blog:

Habari zenu,

Asante sana John, Kelt en Finn voor het helpen bakken van de koekjes,
Asante sana iedereen die koekjes heeft gekocht,
Asante sana iedereen die mij spontaan heeft gedoneerd,

Het was echt TOP om te zien hoe blij de kinderen waren. 70 weeskinderen hebben wij met z’n allen vandaag in nieuwe schoolunifomen gestoken en schriften gegeven ! Hoe geweldig is dat !! Ze hebben zelfs voor mij gezongen, ik werd er ontroerd door.

Het gehele verslag en foto’s kunnen jullie lezen op Rene´s blog

Ik ben zo trots op iedereen die mij hierin gesteund heeft,

Rest mij nog één ding te zeggen ASANTE SANA !!!!  busu Henrike