Siku Kwanza - Dag 1

De dag in Sengerema Hospital begint voor de medische staf met de overdracht van de dienst. De opnames en operaties worden  gepresenteerd door de dienstdoende assistent medical officers (AMO’s) aan de overige artsen, clinical officers en AMO’s. Vanochtend werd de delegatie uit Nederland door Marie José verwelkomd en aan allen  voorgesteld. De rest van de dag verliep met gebruikelijke rommeligheid. De door ons meegebrachte materialen en middelen moesten worden  weggebracht naar de juiste plaats van bestemming, i.c. de operatiekamers en de gipsafdeling bij de afdeling fysiotherapie. Henrike, Nicole en René hebben hiervoor vooral gezorgd. Intussen liepen Erik, Niek Laura en ikzelf visite met Anne over de afdelingen om de patiënten te bezoeken en daarnaast ook patiënten te selecteren die in aanmerking kwamen voor een operatieve behandeling.

Het operatieprogramma voor de komende weken staat nog niet geheel vast. Nog onvoldoende mensen hebben zich gemeld op de polikliniek om de tijd volledig te vullen. Wel liggen op de afdeling zoals gezegd enkele patiënten die we gaan opereren. Erik heeft vanmiddag met Laura en Nicole polikliniek gedaan voor patiënten die zich al wel hebben gemeld voor een operatieve behandeling en die nu staan ingepland. Niek en ik hebben een vrouw geopereerd die eerder een stoma heeft gekregen vanwege een dunne darmperforatie ten gevolge van een tyfusinfectie, bij wie wij het stoma hebben verwijderd en de darmcontinuïteit hersteld. Ook Nicole heeft zich al nuttig gemaakt op de afdeling fysiotherapie, waar zij samen met de fysiotherapeuten kinderen met klompvoeten heeft ingegipst. Sinds lange tijd kent Sengerema een behandelingsprogramma voor klompvoetjes, waarbij een belangrijk deel van de behandeling bestaat uit het aanleggen van redressiegipsen. De komende week zal Nicole ook lessen verzorgen voor de medische staf,  zij zal hen de techniek van het aanleggen van gipsverbanden  leren.

Opvallend veel patiënten met standsafwijkingen van de benen hebben zich gemeld voor operatieve correctie. Dit komt voort uit de tijd dat in het ziekenhuis nog een Amerikaanse orthopedisch chirurg werkzaam was , die zich hiermee bezighield. Erik heeft zich via hem  de techniek van de correctie-osteotomieën eigen  gemaakt en zal hoofdzakelijk deze patiëntengroep voor zijn rekening te nemen.

Vanavond werden we geconfronteerd met een bekend verschijnsel hier: stroomuitval. Heel Sengerema zit de hele avond al zonder stroom. De maaltijd (rijst met kip, spinazie en heerlijk fruit, zoals mango, banaan en avocado) hebben we gebruikt onder zicht van onze hoofdlampen, een onmisbare gadget in deze contreien. Voordeel van het gebrek aan licht: we gaan maar eens op tijd naar bed…

Kesho!

 

P.S.: Ik heb Henrike beloofd, dat zij ook af en toe een berichtje zou mogen plaatsen op mijn weblog, dus bij deze:

 

Blog van Henrike

Habari lieve mensen,

Ik had beloofd om af  en toe ook een stukje te schrijven. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen, in 3 dagen is er al zoveel gebeurd, echt een rollercoaster aan emoties  en nieuwe ervaringen!!!! De reis verliep prima, oké kort nachtje als je om half twee gaat dommelen en om half vier de lampen alweer aan gaan. De rit van vliegveld Mwanza naar Mwanza stad was de eerste belevenis met Afrika, zoveel mensen langs de weg, zoveel kleuren, zoveel verschillende vervoersmiddelen, wat ze hier allemaal op de fiets/kar/hoofd dragen, ongelooflijk. Iedereen leeft buiten! Het geeft mij het idee of het een feestdag is of zo.

Daarna heerlijk bijkomen in het hotel, stad in om sfeer te proeven. De markt is weer een belevenis, druk druk druk, vanalles te zien, van manden, beelden , potten en pannen tot allerlei groenten en fruit. Ben ik ff blij dat ik de ratten niet gezien heb die tussen de zakken bonen liepen.

De volgende dag met de veerboot en jeep naar Sengerema, wauw onderweg (ik mag voorin zitten)  komt een klein stukje prachtig Afrika  langs m’n ogen voorbij. Alleen die papaya bomen al. De hutjes met rieten dakjes tussen de struiken, koeien en geiten langs de weg, de kleurrijke mensen….. Ik denk dat ik onderweg wel 25 foto’s heb geschoten, misschien zijn er 2 gelukt, zoveel hobbels en bobbels in de weg. Ja recht stukje, snel scherp stellen…bomp diepe kuil !! Oeps foto

Vervolgens naar het ziekenhuis, ik snap nu dat  Susan de weg kwijt was, pff ik loop ook te zoeken. Terwijl Ton en Niek visite lopen, de andere 3 poli draaien ben ik de meegebrachte spullen aan het uitpakken. Gelukkig helpt Ida mij hier mee, Kahema (hoofd OK) regelt al snel 4 mensen erbij, na 1 rondje namen ben ik de helft al weer kwijt. Prachtige namen, daar ligt het niet aan, alleen lastig te onthouden. Maar met 6 man in een opslagruimte van 1 bij 2 meter en dan ook nog drie koffers erbij wordt een beetje vol . De meegebrachte setjes instrumentarium en jassen laten steriliseren voor morgen. Wordt als een kadootje ingepakt voor het de autoclaaf ingaat, inpakken in een groene katoenen doek en met een gaas een mooi strik erom, ziet er prachtig uit.

Hopelijk ga ik morgen “echt” aan het werk, ben benieuwd.   Vanavond genoten van een prachtige zonsondergang en eten, mmmmmm afvallen, no way! Ik eet me suf aan het lekkere fruit hier,  sappige annanas , mango’s banaan en advocado. Daarna kwam de grootste uitdaging: douchen zonder licht met een kannetjes water! Ach het heeft wel wat, best sfeervol . Tot slot rest me nog te zeggen , tot snel, kwa heri !! liefs Henrike (busu voor mijn 3 mannen).

 Henrike

Aankomst in Sengerema

Zondag zijn we vanaf Ryan's Bay vertrokken naar onze definitieve bestemming, Sengerema Hospital.
's Ochtends kregen we echter eerst nog het goede bericht dat de koffer van Nicole was gevonden en met een volgende vlucht vanaf Nairobi was aangekomen in Mwanza. Gelukkig bleek de koffer ook nog onbeschadigd en de inhoud compleet.
Na een hobbelige rit over de dirt road naar Marie Jose Voeten , de medical officer in charge van het ziekenhuis. We hebben ons voor de komende weken weer gevestigd in het voor mij inmiddels bekende huis en alle koffers geleegd. De hoeveelheid aan medische materialen zijn gesorteerd en kunnen vandaag naar het ziekenhuis worden overgebracht.
Inmiddels heb ik kennis gemaakt met Anne Morrison, de Amerikaanse chirurge, die sinds vorig jaar werkzaam is in het ziekenhuis. Zij en Marie Jose hebben samen met ons een korte ronde gelopen over de afdelingen, zodat we een indruk hebben van  de patienten die er nu opgenomen zijn en die we deze weken eventueel operatief kunnen behandelen. Via de lokale radio zal ook een oproep worden gedaan aan patienten die nog wachten op een operatie . Op deze wijze zal naar verwachting het operatieprogramma kunnen worden gevuld voor de komende twee weken.
Aan het eind van de middag arriveerden ook Niek en Laura, die er een lange busreis vanaf Nairobi op hadden zitten. Met z'n allen hebben we 's avonds wat gegeten en gedronken. Daarna is iedereen redelijk op tijd zijn bedje ingekropen. Rene en ik hebben nog geprobeerd de dagelijkse blog te schrijven, maar de verbinding met het nekwerk was zo traag dat dit niet mogelijk was. Vanochtend, het moment dat ik deze blog schrijf , is het gelukkig een stuk beter. Het is nu 7 uur: ik ga ontbijten. Om half acht worden we verwacht op de ochtend-overdracht van de dokters in het ziekenhuis.
Tot blogs!