Wiki nbili

Na een weekend met zijn allen ontspannen zijn we met goede moed begonnen aan de tweede week in Sengerema Hospital. De  dag begon alleen met vallen en opstaan. De eerste operatie, de verwijdering van een vergrote schildklier bij een 57-jarige vrouw, moest ik voortijdig afbreken omdat ze ernstige bloeddrukdalingen ontwikkelde en een geleidingsstoornis van het hart. Daarna kwam de zaak c.q. het geplande operatie-dagprogramma maar traag weer op gang; terwijl Erik nog enkele klompvoetjes op het programma had, kon ik lange tijd niet verder op de andere operatiekamer en moest in lijdzaamheid wachten op personele versterking voor het opstarten van de tweede kamer. Voordat de trein eenmaal goed op gang was, was de dag alweer voor een groot deel verstreken. Gelukkig werd de dag voor mij toch weer goedgemaakt door een operatie bij een patiënte met een obstructie van darm. Bij openen van de buik bleek sprake van een zgn. invaginatie van de dunne darm, een aandoening waarbij het einde van de dunne darm (als een soort telescoop) in zichzelf geschoven is. Deze aandoening komt hier vaker voor, in Nederland heb ik dit bij volwassenen zelf nog nooit gezien, een buitenkansje dus… Uiteindelijk toch nog aardig geopereerd dus.

Ook dit is een aspect van tropengeneeskunde: het is niet verstandig je ambities al te hoog te leggen voor wat betreft het operatieprogramma dat je op een dag kan voltooien. Het begin van de dag verloopt sowieso veel geleidelijker dan wij gewend zijn. Wanneer wij om 8 uur ons melden op het operatiekamercomplex, heb je grote kans dat er nog geen bedrijvigheid te bekennen is behoudens het schoonmaken van de vloeren van de OK. Aan de andere kant, het is wel aanbevelenswaardig om je neus te laten zien en het OK-personeel opmerkzaam te maken op het feit dat jij wilt beginnen met het dagprogramma, anders loop je het risico dat iedereen op elkaar wacht totdat de ander het initiatief neemt om de eerste patiënt te bestellen. Voor het overige is geduld een eigenschap die je hier steeds beter ontwikkelt. In vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed zal komen, kun je beter rustig afwachten tot je verder kan met je dagprogramma. Groot voordeel hier: men houdt niet strikt vast aan het tijdstip, dat het einde van de werkdag inluidt. Vanavond hebben we tot na 6 uur kunnen opereren zonder dat het personeel hierover heeft geklaagd. Men is bereid om het geplande programma te voltooien, ondanks eventueel oponthoud eerder op de dag.

Vanavond waren we te gast bij Ida, medewerkster van de OK en inmiddels een goede bekende van ons én van het Slingeland Ziekenhuis, sinds zij in het Slingeland is geopereerd nu bijna 2 jaar geleden. Zij had heerlijk voor ons gekookt en wij hebben een gezellige  avond bij haar beleefd.

Nog moe van het weekeinde in Serengeti ligt iedereen vanavond weer vroeg op bed. René heeft ieder van ons gevraagd om met twee woorden deze twee weken te typeren, hij wil dit dan gebruiken voor zijn weblog. Ikzelf ben er nog niet helemaal uit, teveel tegenstrijdige kwalificaties dringen zich op: dankbaarheid, organisatiegebrek, levenskans, druppel-op-gloeiende-plaat, betrokkenheid, rommelig, kleine-maar-gestage-veranderingen, kennisgebrek, enz…. Jullie lezen op zijn blog wel welke woorden er bij mij uitspringen. Ik zal er nog eens een nachtje over slapen…

Usiku njema, kesho!