Kwa herini! - Tot ziens!

Twee weken zijn, zeker achteraf bezien, zo voorbij. Juist wanneer je vertrouwd begint te raken in het ziekenhuis en in het huis, je het personeel begint te kennen en zij jou ook en je je steeds beter kunt redden in het Swahili, wordt het alweer tijd om van iedereen afscheid te nemen.

Maar eerst hadden we toch weer een gevuld dagprogramma. Opvallend veel ingrepen vandaag moesten worden verricht vanwege verwaarloosde infectieuze aandoeningen: een vrouw met een infectie van haar arm, waarbij een  deel van de huid inmiddels afgestorven was met daaronder een groot abces; een man met een geïnfecteerde voetzool, ook al langer bestaand; een beklemde liesbreuk van twee weken oud, waarin een geperforeerde darm. Maar meest indrukwekkend was de voet van een jongen, waarin een al lang bestaande infectie, waarbij een groot deel van de huid was verdwenen, onderliggende botten en pezen zichtbaar lagen en evident niet meer vitaal waren. Erik en ik hebben, mede omdat de vader van de jongen niet wilde dat er een onderbeensamputatie zou plaatsvinden, de voorvoet geamputeerd in de hoop dat dit uiteindelijk zal volstaan. Daarmee zou in elk geval de standfunctie van het been behouden blijven.

Na een laatste ronde langs de patiënten vanmiddag hebben we dan ons werk hier voltooid. Al met al kunnen we terugzien op twee vruchtbare  weken, bijzondere kennismakingen en boeiende ervaringen. Morgenvroeg  vertrekken we naar Mwanza, waar we op het vliegtuig stappen naar Nairobi en van daar naar Schiphol. Ik begreep dat de weersverwachting in Nederland niet geweldig is: regenachtig en lage temperaturen. Dat zal wel even wennen zijn in vergelijking met het klimaat hier. Al zitten we hier in het zgn. grote regenseizoen, de temperatuur is fantastisch en regen hebben we weinig gehad. Een regenbui is hier bovendien aangenaam verfrissend.

Vanavond  drinken we een laatste biertje bij de Tumaini-bar tegenover het ziekenhuis en proosten we op een behouden thuisreis. Daarmee eindigt dan ook deze weblog. Ik wil iedereen bedanken die de blog heeft gevolgd en speciaal degenen die hebben gereageerd op mijn dagelijkse berichten. De reacties hebben we allemaal dagelijks bijgehouden en met elkaar gedeeld. Vanwege de matige tot slechte verbinding met name overdag en in de avonduren is het mij dit keer niet gelukt om  veel foto’s bij te voegen, jullie moesten het dus vooral doen met de teksten. Gelukkig was René in de gelegenheid om de tijd te nemen bij zijn weblog illustraties mee te sturen, daarmee heeft hij een goed beeld kunnen schetsen van onze belevenissen. René, dank daarvoor! Jij bent een prima reispartner en verslaggever van onze gezamenlijke ervaringen.

Aan iedereen de hartelijke groeten en tot spoedig ziens!